Knallen

Het is je eerste oud en nieuw. Papa en mama gaan feestvieren in Berlijn en jij mag bij opa en oma logeren.



In de box

Heerlijk in de box liggen. Je begint geluidjes te maken tegen de poppetjes boven je hoofd.

Action time

 Je bent nu 5 maanden en je begint echt een wijsneus te worden.

Je begint contact te zoeken met papa en mama en wil graag handjes vasthouden.
Ook vind je het leuk om speelgoed in je mond te stoppen. En je schuift op je buik vooruit.

Je ligt heerlijk in je bedje met de handjes de lucht in.

Naar de UK

Begin november brengen we je voor het eerst naar het kinderdagverblijf, want eind november moet mama weer gaan werken.  Eerst ga je een paar uurtjes wennen en daarna elke dinsdag en woensdag. Er zijn hele lieve begeleiders bij UK. Marc is jouw mentor. Je voelt je al snel op je gemak bij hem.

Er zitten best veel babies in jouw groep. Ze zetten jullie allemaal in een wipstoeltje in een kringetje, zodat jullie gezellig naar elkaar kunnen kijken. Af en toe komt er een ouder kindje aan gestampt en gooit wat speelgoed in jullie kringetje. Dat is schrikken.

Papa is heel trots dat jij in zijn eigen pand naar de creche gaat. Als hij je op komt halen, kan hij gelijk even kijken of alles goed gaat daar.

Onze Bollie

Je dronk elk flesje helemaal leeg, dus je groeide als kool. Van dat inimini babietje was niets meer over.
Eindelijk past de romper met de kreeft je helemaal goed.

Je krijgt een hele bolle toet. En je haar groeit nog niet zo hard.

In bad gaan is nog steeds een favoriete bezigheid van je.

En daarna lekker in de badcape van ome Job Cohen

Onder controle

De eerste keer dat je naar het consultatiebureau in het Westerpark moest was een maand na je geboorte op 8 september 2009. Je woog toen 3230 gram en je was 48,8 cm lang. Omdat je te vroeg geboren was, was je een kleintje. Maar de groeicurve bleef binnen de marges.

Daarnaast was je ook nog onder controle bij de kinderarts in het Slotervaartziekenhuis. Hij controleerde vooral de groei en ontwikkeling van je hoofdje. En natuurlijk ook of je goed groeide.

Op 12 oktober gingen we voor de tweede keer naar het consultatiebureau. Daar hebben we ook een filmpje van gemaakt. Je was behoorlijk gegroeid in 1 maand en je woog toen 4780 gram en was 53 cm lang. De weegschaal was best wel koud.

Drukke dagen

We hebben het er maar druk mee.
Slapen:

Eten:

Gelukkig kan Muis jou eten geven. Dan kan mama even wat anders doen.

Wandelen:

En weer slapen:

Soms komt Oma even langs:

Drie gezusters

Sophie en Esmee zijn heel blij met hun nieuwe zusje. Het liefst willen ze haar de hele dag vasthouden.

Of lekker in bad met zijn allen.

Puck komt logeren en Mare mag tussenin. Een groot feest!

Lekker groeien

We hebben het maar druk met jou. Maar het gaat heel goed. Je eet goed, poept goed, slaapt goed en groeit goed. Maar je blijft zo'n kleine hummel. De kleinste maat rompers zijn je nog veel te groot.

Je vindt het heerlijk om in bad te gaan. We doen je in een soort emmer. Dan lijkt het alsof je weer even in de baarmoeder bent. En dat voelt heel heel vertrouwd.

 Dit is op 9 augustus. 5 dagen oud.

En verder slapen we heel veel. Ook papa wordt er af en toe een beetje moe van.

Va Ferry en Joost krijgen we de box. Wat een mooie!

 

Buurman Michiel komt je ook nog even bewonderen. Hij vindt je een mooi exemplaar.

Thuis!

Op 7 augustus mogen we naar huis. We moeten eerst uren wachten op de kinderarts voordat ze ons laten gaan. Vanaf 8 uur zitten we al te wachten. Ik wil zo graag naar huis. Uiteindelijk kunnen we om 14 uur gaan. Ik kan nog niet lopen. De hele boel ligt nog open. Maar ik ben zo gelukkig.

De verloofde van Mare is ook gelijk op zijn motor gesprongen vanuit Limburg om zijn aanwinst te komen bewonderen.

Ik ben nog erg moe, maar het is zo fijn om weer thuis te zijn.

De kraamhulpen Ina en Ilse zijn fantastisch. Ik heb moeite om niets te doen en te rusten. Het liefst ga ik gelijk weer aan de slag en bemoei ik me overal mee. Eigenlijk is dat helemaal niet nodig, want Emile is ook de hele dag thuis en hij zorgt heel goed voor ons.
Ina:

Ilse:

Borstvoeding vind ik een drama. Maar ik houd het 3 weken vol. Met hulp van mijn grote vriend: het kolfapparaat.

We bakeren Mare lekker in en ze ligt als een poppetje op haar schapenvachtje op de bank.

Onze dagen in Slotervaart

We mochten jammer genoeg niet gelijk naar huis. Mare en ik moesten beide nog onder controle blijven. Gelukkig hadden we een eigen kamer. Dat was echt een kadootje. Mare lag in een glazen wiegje, zodat ik haar goed kon zien. Maar het liefst hield ik haar heel dichtbij mij op mijn borst.

Het was ontzettend warm de dagen na de bevalling. Nederland zat in een hittegolf. De temperatuur buiten was circa 30 graden. Maar binnen was het nog veel warmer. Er was geen airco en je ligt op een plastic matras. Ik heb het nog nooit zo warm gehad als toen. Ook was het nogal vies in het ziekenhuis. Maar het kon de pret niet drukken. Want we waren zo blij met onze kleine prinses.

Mare keek gelijk al heel pienter de wereld in. De zusters waren gek op haar. Zo klein, maar zo sterk. Die komt er wel!

Emile was niet weg te slaan uit het ziekenhuis. Het liefst wilde hij de hele dag en nacht bij ons blijven.
En zat hij de hele dag met Mare op schoot bij ons bed.

Trotse oma!

Trotse peetouders !

Trotse ouders:

Prinses geboren

Het eerste weekend van augustus 2009. Het was prachtig weer. Mijn verlof was begonnen. En ik verheugde mij er op om nog een paar weken vrij te zijn. Ik heb tot de laatste 4 weken (te) hard gewerkt, dus het vooruitzicht om nog even goed uit te rusten en alles gereed te maken voor de baby, was een prettig vooruitzicht. We besloten een weekend naar Luc & Suus in Limburg te gaan.

Op maandagavond zaten we heerlijk buiten te barbeque-en aan de ibiza tafel, toen ik dacht ik steeds in mijn broek plaste. Na een goede check, bleek "de plas" roze vlokjes te hebben en niet naar plas te ruiken. Vruchtwater dus?! Ik besefte het mij eigenlijk nog niet, ik was immers pas eind augustus uitgerekend. Eerst wilde ik gewoon naar bed gaan, maar uiteindelijk besloten we toch naar Amsterdam terug te rijden. En zo zaten we om 1 uur 's-nachts terug in de auto naar Amsterdam. En hetgeen ik mij al een poosje zorgen om maakte, bleek echt te gaan gebeuren. Het was midden in de nacht en de tank van de auto was leeg! Met nog 20 km in de reserve gingen we toch op pad. En gelukkig haalden we net het eerste tankstation op de snelweg. Het was een bijzondere nacht. Het was heel stil en donker op de weg en wij voelden ons heel rustig. Ergens bij Utrecht heb ik de verloskundige gebeld en een man nam de telefoon op. Ik vroeg naar zijn vrouw, maar hij was de verloskundige. Hij zei dat ik direct naar het ziekenhuis moest, omdat ik nog maar 8 maanden zwanger was. Na een poosje belde hij terug en vertelde dat er in het Slotervaart een plekje was. Jeetje dit was echt serieus. Maar het voelde als een grote roes. We zijn langs huis gereden, mijn tas stond nog helemaal niet klaar, dus ik heb wat bij elkaar gegraaid en rond half 4 waren we in het Slotervaart.

De verloskundige van het Slotervaart zei dat het nog wel een poos kon duren, dus Emile werd naar huis gestuurd voor een dutje. En ik kreeg een kamertje en het advies om nog even te slapen. Maar eigenlijk begonnen de weeen al vrij snel. Rond 8 uur was Emile weer terug en liep ik als een ijsbeer door de kamer. Ik moest steeds overgeven en de pijn was niet te houden. Omdat er geen plaats op de verloskamer was, moest ik in het kamertje blijven en steeds naar de WC op de gang. Uiteindelijk mocht ik rond 11 uur naar de verloskamer en was de ontsluiting al zo ver dat de beloofde ruggenprik door mijn neus geboord werd. Ik moest het doen met een pompje morfine, dus ik was al snel zo stoned als een aap. De bevalling was vreselijk, maar schijnbaar is het bijna nooit een pretje. Uit andere kamers hoorde ik ook een geschreeuw van jewelste. Er stonden 5 vrouwen om mijn bed; vroedvrouwen, gynaecoloog, assistenten etc. Het was wel echt een vrouwenfeestje en Emile zat stilletjes in de hoek.

Er was toch wel wat paniek, omdat de navelstreng helemaal gedraaid was en alles te lang duurde. Uiteindelijk werd de kleine prinses Mare om 13.40 uur met hulp van een vacuumpomp geboren. Wat was ze klein, maar zo mooi.

Alles zat er op en er aan. Een schattig klein meisje van 2422 gram. Net een Chineesje! Maar daar maakte Emile zich geen zorgen over. Dat zit in zijn familie, dus dit is echt zijn dochter!

 Helaas zat het er voor mij nog niet op. De placenta kwam er niet vanzelf uit. Dus na het gewroet van twee "wroetvrouwen" , wat echt heel erg pijnlijk was, werd besloten om de placenta operatief te verwijderen. Dus daar ging ik naar de OK, om alsnog onder narcose te verdwijnen. En Emile bleef achter met Mare.

Oh wat had ik een dorst toen ik bijkwam. Nog nooit zo verlangd naar cola.

En toen : de vereniging met mijn dochter!  Wat is ze mooi en wat ben ik gelukkig!

Lekkere zwangerschap

Als we terug zijn uit Azie bellen we gelijk met de verloskundige. De eerste echo zal plaatsvinden op 2 februari 2009. Op het personeelsfeest van de Rabobank, de week ervoor,  wordt al druk gespeculeerd ; " Als ze geen wijn drinkt, moet ze wel zwanger zijn..."

De beelden van de echo zijn echt ontroerend. Het is zo mooi om leven in jezelf te zien. Het is een jongetje, ik weet het zeker. De zwangerschap verloopt prima. De misselijkheid neemt na 20 weken af en ik ben ook minder moe. Maar echt veel doe ik niet, al mijn energie heb ik nodig voor mijn werk en mijn studie. Met sporten ben ik even gestopt. Thuis doe ik mijn yoga oefeningen, tot hilariteit van Emile.

Verder ben ik geobsedeerd door ijs, taart en salmiakballen. Dat zal de hele zwangerschap zo blijven. Ik struin op zaterdag de hele stad af voor de lekkerste gebakjes en schroom niet om er 3 achter elkaar op te eten. Omdat ik in het begin zo misselijk was en ook regelmatig moest overgeven, ben ik behoorlijk afgevallen, dus het heeft gelukkig geen extreme gevolgen. Eind maart weeg ik 69 kilo (dat is 4 kilo meer)

Op 30 maart 2009 is de tweede echo in het VU. Het duurt even voordat alles goed zichtbaar is, want het is een eigenwijsje. Alles is dik in orde en het is een meisje!! Wat ? Ze trekt zelfs een lange neus op de foto. Even wennen aan het idee, want ik wist toch 100% zeker dat ik een jongetje in mijn buik had.

In mijn omgeving zijn we met heel veel tegelijk zwanger. Op het werk zijn Susan en Kirsten ook in verwachting. Dat zorgt natuurlijk voor grappige situaties. En we trekken elkaar er doorheen. En ook Lies is eind april uitgerekend. Het gaat dus vooral over zwangerschap en kinderen. Lies heeft een hele grote buik dit keer. Onderstaande foto is genomen op 23 april, 2 dagen voor de geboorte van Jesse.

De gehele zwangerschap verloopt goed. Eigenlijk heb ik weinig klachten. De buik groeit, maar de rest van mijn lichaam blijft redelijk goed in vorm. Natuurlijk wordt alles wat slapper. Ik loop trots rond met mijn dikke buik. In juli zie ik er zo uit. Ik week 79 kilo (14 kilo meer) En ik ben op 27 augustus uitgerekend.

Een van de laatste foto's voor de bevalling is genomen in het Westerpark. Toch wel een gek idee. Cissie tussen de bakfietsen en kinderwagens. Wie had dat ooit kunnen denken. Maar ook ik ga er aan geloven.